موج بی ساحل

غیر ازین داغ که در سینه سوزان دارم

چه گل از گلشنِ عشق تو به دامان دارم؟

این همه خاطرِ آشفته و مجموعه رنج

یادگاری­ست کزان زلفِ پریشان دارم

به هواداریت ای پاک نسیمِ سحری

شور و آشفتگیِ گَردِ بیابان دارم

مگذر ای خاطرۀ او زکنارم مگَُذر

موجِ بی­ساحلِ اشکم سرِ طوفان دارم

خارِِ خشکم مزن ای برق به جانم آتش

که هنوز آرزوی بوسه باران دارم

غنچه ­آسا نشوم خیره به خورشیدِ سحر

من­که با عطرِ غمت سر به گریبان دارم

شمعِ سوزانم و روشن بُوَد از آغازم

که منِ سوخته سامان چه به پایان دارم.