حدس می زنم شبی مرا جواب میکنی
و قصر کوچک دل مرا خراب میکنی
سر قرار عاشقی همیشه دیر کرده ای
ولی برای رفتنت عجب شتاب میکنی
من از کنار پنجره تو را نگاه میکنم
و تو به نام دیگری مرا خطاب می کنی
به خاطر تو من همیشه با همه غریبه ام
تو کمتر از غریبه ای مرا حساب میکنی
و کاش گفته بودی از همان نگاه اولت
که بعد من دوباره دوست انتخاب می کنی
ای کـــاش
هـمـان آدمـهـایـی کـه
نـوشتـه‌هایـم را می‌دزدنـد
و حـرفهـایـم را
به نـام خـودشـان می‌زننـد
گـوشـه‌ای از دردهـایـم را هـم بـدزدنـد و بـه نـام خـودشـان بــزنــنــد !!
رد شد شبیه رهگذری باد، از درخت
آرام سیبِ کوچکی افتاد از درخت
افتاد پیشِ پای تو، با اشتیاق گفت:
ای روستای شعر تو آباد از درخت،
امسال عشق سهم مرا داد از بهار
آیا بهار سهم ترا داد، از درخت؟
امشب دلم شبیه همان سیب تازه است
سیبی که چید حضرت فرهاد از درخت
کی می‌شود که سیب غریبِ نگاه من
با دستِ گرم تو شود آزاد از درخت
چشمان مهربان تو پرباد از بهار
همواره رهگذار تو پرباد از درخت
امروز آمدی که خداحافظی کنی
آرام سیب کوچکی افتاد از درخت!
چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها
چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها
کسی
به حال شقایق دلش نمی سوزد
و او هنوز شکوفاست بین آدمها
کسی به نیت
دل ها دعا نمی خواند
غروب زمزمه پیداست بین آدمها
چه می شود همه از
جنس آسمان باشیم
طلوع عشق چه زیباست بین آدمها
تمام پنجره ها بی قرار
بارانند
چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها
به خاطر تو سرودم چرا که
تنها تو
دلت به وسعت دریاست بین آدمها
دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به
یقینم کافی ست
قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت
بنشینم کافی ست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را
خوب ببینم کافی ست
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که
گرم است زمینم کافی ست
من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از
باغچه ی شعر بچینم کافی ست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که
همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...
عـاصی شدم ، بریـده ام از اینهمه عـذاب
از گـریـه هـای هـرشبـه
ام روی رختـخواب
ده سال مـی شود کـه بـرایـم غـریبـه ای
ده سال مـی
شود کـه خـرابـم...فقـط خـراب
شایـد تـو هـم شبیـه دلـم درد می
کشی
شاید تـو هـم همیشـه خـودت را زدی بـه خـواب
از مـن چـه دیـده ای
کـه رهـایـم نمی کنـی؟
جـز بیقـراری و غـم و انـدوه و اعتصـاب؟
جــز
فکـرهـای منفـی و تصمیـم هـای بـد
جـز قـرصهـای صـورتـی ضـد
اضطـراب؟
اصـلا تـو بـهترین بشـری!!مـن بـدم بـدم!
بگـذار تـا فرو
بـروم تــــوی منــجلاب
ای چرخ تا به کی به دل من غم آوری
غم با هزار درد و الم در هم آوری
از روی زرد و اشک من ای ابر یاد کن
فصل خزان به برگی اگر شبنم آوری
ای دوست گرچه باز غم آری برای من
بازآ که هر چه آری میخواهم آوری
در دل تو را نباشد اگر دوستی من
از چیست نام من به زبان هر دم آوری
از عشق ما بگوی و زمهر و وفای او
هر گه سخن عزیز ز بیش و کم آوری
خواب دیدم شب که جایم دادهاند
در میانِ دخترانِ دلبــری
سخت وحشت کردم از این بخت بد
زآن که من خود نیز بودم دختـری
ما را دل از کشاکش دنیا شکسته است
این کشتی از تلاطم دریا شکسته است
تنها ننالم از غم ایام و جور یار
باشد مرا دلی و ز صد جا شکسته است
ای گل، برون نیاوردش سوزن مسیح
خاری که عشق تو به دل ما شکسته است