بیا

گاه با دل شدگان هم صنما راه بیا
راه با همچو منی هم ز وفا گاه بیا
تو شه کشور حسنی و سپاهت عشاق
نظری تا به سپاهت کنی ای شاه بیا
گر مکدر نکنی آینه خاطر دوست
هر سحر از دل تنگم بدر ای آه بیا
دوش چون خواست رود از برم آن گل گفتم
می روی چونکه به دلخواه  به دلخواه بیا
گفتمش راه بکوی تو  برم از چه طریق؟
گفت ما را ز ره صدق به درگاه بیا