عشق

به پیش چشم تو لیلی سیاه است 

ولی در چشم مجنون همچو ماه است

باغ باران

یک روز مرا از این بیابان ببرید

از خالی بهت شوره زاران ببرید

تا محضر سبز آب را دریابم

چشمان مرا به باغ باران ببرید

مقام خویش

هر که نشناسد در این عالم مقام خویش را

می نهد بیرون زحد خویش گام خویش را

وای بر آنکس که با حرف تمسخر می برد

آبروی دیگران و احتـرام خویش را

آنکه مردم را به نیکی می دهد اندرز و پند

ابتدا باید نکو سازد مرام خویش را

آنکه یاران را کند با حرف تلخی تلخ کام

تلخ اول می کند زان حرف کام خویش را

طفل محروم از محبت چون به جائی می رسد

می ستاند از خلایق انتقام خویش را

بندگی کن آن خدایی را که بی منت کند

شامل ما رو سیاهان فیض عام خویش را

گفت پیغمبر به مرگ جاهلیت مرده است

آنکه وقت مرگ نشناسد امام خویش را

نوع نگاه

 لازمه شاد زیستن، جستجوی زیبایی ها و خوبی هاست، یکی هنگامی که از اتاق بیرون را نگاه می کند زیبایی منظره بیرون را می بیند و لذت می برد، دیگری تنها کثیفی پنجره را می بیند!!!!!

بی عیب

کسی که دوست یا همسر بی عیب بخواهد، همه عمر از داشتن آن محروم خواهد ماند!!!

یاد دوست

وقتی نفس به پای تو زنجیر می­شود

آدم چه زود زود زمین­گیر می­شود

وقتی زعشق و جوانی دلت گرفت

چون جام کهنه دلت پیر می­شود

کردم سئوال از دل پر خون خود چرا

آدم اسیر ناله شبگیر می­شود

گفت عارفی به گوش من این نکته که­ی جوان

با یاد دوست قلب تو تعمیر می­شود 

استـــاد با تمام علایق در این جهان

از دست این زمانه دلش سیر می­شود

زن

مجرد باش چون مردان به عالم

مکن میل زنان گر مرد کاری

چو با زن جفت گشتی بر حذر باش

که در سوراخ مار انگشت داری 

شوهر

هر خانه در آن سه چهار دختر باشد

بی شبهه عزا خانه­ی مادر باشد

گر دختر تو جوجه خورد هر شب و روز

چشمش پی نان خشک شوهر باشد

هرگز

دیدم پدری که داشت دختی طنّاز

گفتم به چنین زنی مرا هست نیاز

گفتا ندهم به شوهر او را هرگز

گفتم که ببر به خانه ترشی انداز

ماه خدا

دعا کنید

خدا کند به سر این انتظار بیاید

به شهر غربت ما آن سوار بیاید

همیشه چشم دلم منتظر به راهش هست

دعا کنید که با ذوالفقار بیاید

شیرین سخنی

ای که دل برده ای از خلق به شیرین سخنی

دل من از سخن تلخ چرا می­شکنی

از جوانی و ز ناکامی خود یاد آرم

نوبهاران گلی ار خشک شود در چمنی

هر که بیند تن مجروح مرا رحم آرد

چاک سازم به تن از دست تو گر پیرهنی

وه تو ای شبنم کم عمر که در دامن گل

جای داری چقدر خوبتر از اشک منی

دریایی

    تو 

         دریایی  و دریایی 

                            ومن   

                                 ماهی  دریای تو دریایم

درد عشق

نه عشق و نه امید ونه یار و نه یاوری

نه صبح روشنی و نه تابنده اختری

دردا که نیست اشکی و خون دلی دگر

تا شرح درد عشق نویسم به دفتری

ای جان و دل دمی قدمی بر سرم گذار

تا افکنم به پای تو از جان و دل سری

بس طعنه ها زنیم به سرچشمه حیات

روزی اگر زدست تو گیریم ساغری

آخر به شعر خویشتن افسون کنم تو را

گر چه زمانه چون تو ندیده فسونگری

با پای دل،عزیز توان رفت سوی دوست

غم نیست گر نمانده دگر بالی و پری

گره

گر تو بگشایی زکار مردم دنیا گره
میکنی دایم زکار بسته خود وا گره
در تحیر مانده ام یارب نمیدانم چرا
میخورد بر رشته امید ما صدها گره
رشته چون بگسست بر هم میتوان بستن ولیک
بعد از آن باید که عمری بگذرانی با گره
حرف شیرین با ترشرویی نگردد دلنشین
زشت باشد در جبین دلبر زیبا گره
چشم از گبر و مسلمان بودن مردم بپوش
تا که بتوانی زکار این و آن بگشا گره

بیا

گاه با دل شدگان هم صنما راه بیا
راه با همچو منی هم ز وفا گاه بیا
تو شه کشور حسنی و سپاهت عشاق
نظری تا به سپاهت کنی ای شاه بیا
گر مکدر نکنی آینه خاطر دوست
هر سحر از دل تنگم بدر ای آه بیا
دوش چون خواست رود از برم آن گل گفتم
می روی چونکه به دلخواه  به دلخواه بیا
گفتمش راه بکوی تو  برم از چه طریق؟
گفت ما را ز ره صدق به درگاه بیا

ازدواج

با کسی گفتم که امر ازدواج

در چه سن رفع گرفتاری کند

گفت در هر سن و سال این امر خیر

می­تواند حلّ دشواری کند

زن بود قادر که مرد خویش را

درکنار خود نگهداری کند

تا جوان باشی بود معشوقه ات

کام بخشد بر تو، دلداری کند

در میان سالی ترا گردد رفیق

در کنارت مانده غمخواری کند

روز پیری آن زن نیکو خصال

از تو همچون جان پرستاری کند

می­تواند زن به دوران حیات

در سه حالت مرد را یاری کند

شرط آن باشد که در دوران عمر

مرد با این زن نکوکاری کند

کاش

کاشکی آیینه عریانی نداشت
هیچ چشمی پلک پنهانی نداشت
کاش هر باغی که در گل می نشست
زیر هر برگش تامل می نشست
کاش حیوانات کافر می شدند
فوج انسانها پیمبر می شدند
کاش برف خستگی کم می نشست
جای یخ برسنگ شبنم می نشست
کاش ما همسایه ی هم می شدیم
در شب آیینه شبنم می شدیم
کاش...

دلم

دیری است  دلم محتکر غم شده است

با واسطه­های غصه همدم شده است

درد از پی درد آید و گویی دل من

دروازه­ی واردات ماتم شده است

زندگی

زندگی یعنی چه یعنی آرزو کم داشتن
چون قناعت پیشگان روح مکرم داشتن
دیو از دل راندن و نقش سلیمانی زدن
بر نگین خاتم خود اسم اعظم داشتن
کنج درویشی گرفتن بی نیاز از مردمان
وندر آن اسباب دولت را فراهم داشتن
جامه ی زیبا بر اندام شرف آراستن
غیر لفظ آدمی معنای آدم داشتن
قطره ی اشکی به شبهای عبادت ریختن
بر نگین گونه ها الماس شبنم داشتن
نیمه شب ها گردشی مستانه در باغ نیاز
پاکی عیسی گزیدن عطر مریم داشتن
با صفای دل ستردن اشک بی تاب یتیم
در مقام کعبه چشمی هم به زمزم داشتن
تا براید عطر مستی از دل جام نشاط
در گلاب شادمانی شربت غم داشتن
مهتر رمز بزرگی در بشر دانی که چیست
مردم محتاج را بر خود مقدم داشتن

دشمن دوست نما

چون دوست دشمن است شکایت کجا برم

بهتر شویم

باید آری اندکی بهتر شویم 

یا نه  اصلا  آدمی دیگر شویم

از همین امروز هنگام نماز 

با خدا قدری صمیمی تر شویم 

بیاموز

گلم از خود رهیدن را بیاموز
به سر منزل رسیدن را بیاموز
مجال تنگ و راهی دور در پیش
به پاهایت دویدن را بیاموز
زمین بی عشق خاکی سرد و مرده ست
به قلب خود تپیدن را بیاموز
جهان جولانگهی همواره زیباست
به چشمت خوب دیدن را بیاموز
بیاموز، آفریدندت توانا
توانا، آفریدن را بیاموز
جهان طعم شراب کهنه دارد
به لبهایت چشیدن را بیاموز
تو اهل آسمانی ای زمینی
به بال خود پریدن را بیاموز
صدایت می کنند از عالم عشق
به گوش جان شنیدن را بیاموز
نسیمی باش و از باد بهاری
سحرگاهان وزیدن را بیاموز
تو ابر رحمتی ، گاهی فرو ریز
ز اشک خود چکیدن را بیاموز
گذارت گر ز راهی پر گل افتاد
به دست خود نچیدن را بیاموز
به عاشق غمزه و غم میفروشند
تو از اول خریدن را بیاموز
سبک همواره بار زندگی نیست
به دوش خود کشیدن را بیاموز
کمانت می کند این بار سنگین
تو از اول خمیدن را بیاموز
جهان از هر دو دارد ، شادی و غم
شکیب داغ دیدن را بیاموز
به دنیا دل سپردن نیست دشوار
ز دنیا دل بریدن را بیاموز
نیاسودن به دوران جوانی
به پایان آرمیدن را بیاموز
به جولان در سخن "سالک" مپرداز
دمی در خود خزیدن را بیاموز

مدیر

با رفیق قدیم خود گفتم

که فلانی زما کناره کند

تا که گشته مدیر کل، زغرور

ناز بر ماه یا ستاره کند

پول او بسکه گشته است زیاد

نتواند کسی شماره کند

گفت لابد مدیر گردیده است

که فقط خویش را اداره کند

جوانان

در دوره قدیم جوانان نو­­بلوغ 

می­خواستند زود به مردی نشان شوند 

می خواستند ریش برآرند و زودتر 

مردانه در میانه­ی مردم عیان شوند 

اما در این زمانه جوانان به جای ریش 

گیسو نهند تا که شبیه زنان شوند

شانس

گر شانس در این زمانه پیدا می شد

هر درد که داشتم مداوا می شد

آن قدر که بند کفش من باز شود

ای کاش گره زکار من وا می شد

لاف

آنکس که شریر و نامسلمان باشد 

حرفش همه سوگند به قرآن باشد 

بی کله مدام می زند لاف کمال 

در جیب کچل شانه فراوان باشد

قلبم

گفت که قلبم متعلق به توست 

گفتمش ای جان به از این لطف چیست 

قلب تو گر شد متعلق به من 

باقی جسمت متعلق به کیست؟

کوری

همیشه در جگرم خون زدست آن حوری است 

نصیب گرگ شود دلبری که اینجوری است 

مرا فکنده به دستور دشمنان از پای 

که کار او همه فرمایشی و دستوری است 

دلم زآتش غم چون سماور است به جوش 

زبهر یار شکم گنده ای که چون قوری است 

نشد که هیچ شبی مغز بنده را نخورد 

خوراک مغز مگر شام آن بت سوری است 

مرا به حقه گرفتار کرد وپاک بسوخت 

مگر که بنده چو تریاک و او چو وافوری است 

بگفتمش چه کنم تا رخت نبینم باز؟ 

جواب داد بهین چاره بی گمان کوری است

بلبل زخمی

مرا آویزه دروازه کردی  

دلم را شهر پر آوازه کردی 

مخوان ای بلبل زخمی درین باغ 

که زخم کهنه ام را تازه کردی