وداع

می دید به خنده چشم گریان مرا

هنگام وداع دست لرزان مرا

می رفت و چو خورشید تماشا می کرد

در دامنه غروب پایان مرا

سفر

سفر که دست خودم نیست جاده می بردم

اگر سوار نباشم پیاده می بردم

اگر که سر بسپارم به عشق یار و دیار

بدون دست و سر و پا فتاده می بردم

اگر که پا بفشارم فرو روم در خاک

بدون خویشتن از خویش ساده می بردم

ببخش بر من اگر پای بست راه شدم 

سفر که دست خودم نیست جاده می بردم

جاریست

در پنجره ها زلال نورش جاریست

در مسجد جمکران حضورش جاریست

در خلوت شب­های دل افروخته نیز

انوار دل آرای ظهورش جاریست

هجران

من از هجران دلی پر کینه دارم 

به غربت الفتی دیرینه دارم 

من از درد و فراق و غصه و غم 

و ز او زخمی میان سینه دارم

خدایا

نفس پژمرده در تنگ گلویم

شده زنجیر غم هر تار مویم

نمی­دانم گناه از کیست، از چیست

خدایا درد خود را با که گویم

تنها

ازکنار منِ افسردۀ تنها تو مرو

دیگران گر همه رفتند خدا را تو مرو

اشک اگر می­چکد از دیده، تو در دیده بمان

موج اگر می­رود ای گوهرِ دریا تو مرو

ای نسیم از برِ این شمع مکش دامنِ ناز

قصه­ها مانده منِ سوخته را با تو مرو

ای قرارِ دلِ طوفانیِ بی ساحلِ من

بهر آرامش این خاطر شیدا تو مرو

سایه بختِ منی از سر من پای مکش

به تو شاد است دلِ خسته خدا را تو مرو

ای بهشت  نگهت مایه الهام  سرشک

از کنارِ من افسرده تنها تو مرو.

شهبال همت

مگذر از من ای که در راهِ تو از هستی گذشتم

باخیالِ چشمِ مستت از می و مستی گذشتم

دامنِ گلچین پر از گل بود از باغِ حضورت

من چو بادِ صبح از آنجا با تهی­دستی گذشتم

من از آن پیمان که با چشمِ تو بستم سالِ پیشین

گر تو عهدِ دوستی با دیگری بستی­ـ گذشتم

چون عقابی می­زنم پر در شکوهِ بامدادان

من که با شهبالِ همت زین همه پستی گذشتم

پاکبازی همچو من در زندگی هرگز نبینی

مگذر از من ای که در راهِ تو از هستی گذشتم

فشار غم

نا امیدی خواهش دل را  ز یادم  برده است

دوری این راه منزل را ز یادم برده است

با خیال عشق از وسواس عقلم  بی خبر

 حق­ پرستی فکر باطل را ز یادم برده است

آتش جانسوز هجرش بس­که می­سوزد مرا

وصل آن شیرین شمایل را ز یادم برده است

گفتگو از رنج  و راحت با من  بی­دل مکن

عشق او آسان و مشکل را ز یادم برده است

تا دلم پروانه شد شمع جمال دوست را

التفات اهل محفل را ز یادم  برده است

چند گویی شد که باعث قتل این افسرده را

یاد این مقتول قاتل را ز یادم برده است

از فشار غم مرا شادی نمی­آید به فکر

وای از این دریا که ساحل را ز یادم برده است

شکوه­ها دارم نمی­دانم کجا رو آورم

ظلم ظالم، عدل عادل را ز یادم برده است

روزگار سفله­ پرور خاطرم آشفته کرد

این رذیلت­خو فضائل را ز یادم برده است

کِشتۀ آمال من از بس­که بی محصول ماند

آفت امید حاصل را ز یادم برده است

علت

یادت باشد: آنچه می خوری باعث زخم معده ات نمی شود؛ بلکه آنچه تو را می خورد باعث زخم معده ات می شود!!!

دقت کنید

دقت کنید وقتی با یک انگشت به سوی کسی اشاره می کنید و او را مورد انتقاد و سرزنش قرار می دهید، خوب نگاه کنید سه انگشت دیگرتان  به سوی خودتان است!!

نقطه مشترک

تمام مردم در یک چیز مشترکند؛ همه با هم فرق می کنند!!!

زندگی

انسان بر خلاف حیوانات هرگز یاد نگرفته است که تنها هدف زندگی کردن لذت بردن از آن است!!!

ملامت

دلـم ز وضع مـلال آور زمـانه گرفت

دوباره کودک بد خوی  دل بهانه گرفت

سرم ز سنگ ملامت هزار بار شکست

دلـم زکـجـروی مردم زمـانه گرفت

هر آنچه تیر بلا بود در کمان قضا

رها زشصت قدر شد مرا نشانه گرفت

مرا که ساغر عشرت ز باده خالی بود

ز شش جهت غم ایام در میانه گرفت

مـریـد پیـر مناجـاتیـان شـدم دیدم

ز درس و مدرسه بگذشت و راه خانه گرفت

مرا به ناصح بیهوده گو چه کار که او

حدیث عاشقی وعشق را فسانه گرفت

اگر به پیش کسی دست حاجتی بردم

هزار موعظه ام کرد و صد بهانه گرفت

نصیحت دگران گفتم و نمی دانم

به گوش پند مرا کس گرفت یا نه گرفت

کلید قفل مهمات را توان جانا

به آه صبحدم و گریه شبانه گرفت

دوست داشتن

راه دوست داشتن هرچیز، درک این واقعیت است که ممکن است از دست برود!!!

گل رز

یادمان باشد: کسی که طالب گل رز است، باید به خار احترام بگذارد!! 

یادمان باشد

یادمان باشد: حتی عشـق! حتی عشــــق! با ابـراز نکـردن می میــرد!!!

رفتار

این شمایید که به مردم می آموزید چگونه با شما رفتار کنند

بخشش

آن کسی که مال بسیاری دارد ثروتمند نیست، کسی که بسیار می بخشد ثروتمند است!

همدم یکدله

به هوس های دل ار دسترسی نیست مرا

جای شکر است که دیگر هوسی نیست مرا

بجز از نالـه مرغ شب و آه سحــری

همدم یکدله و هم نفسی نیست مرا

این همه جلوه که دارد چمن و سبزه و گل

با غم هجر تو جز خار و خسی نیست مرا

گر چه آزادم و در باغ و چمن می گردم

این جهان نیز به غیر از قفسی نیست مرا

همه از مزرع دنیا گل و ریحان چیدند

حاصل عمر به جز مشت خسی نیست مرا

ترسم ای دوست به دیدار من خسته زار

آیی آنروز که دیگر نفسی نیست مرا

کوکب صبح هدایت مگر افروزد چهر

ورنه شب تار و ره پیش و پسی نیست مرا

جز به درگاه علی در همه عالم جانـا

چشم امید به احسان کسی نیست مرا

زخمی ترین

می توان در لا به لای عشق دردهای خویش را گم کرد

می شود با مهربان بودن شعر ها را صرف مردم کرد

مثل من زخمی ترین هستی مثل من سرشار از دردی

می توان با این همه اما درد را دید و تبسم کرد

می شود با ذره ای احساس عشق را در وادی دل کاشت

از صف نان باز بیرون شد پشت بر شیطان و گندم کرد

در میان این همه پرخاش در هجوم حرف های سرد

می شود با لهجه ای شیرین با دل یک دل تکلم کرد

این چنین خاموش، نه، برخیز، چون که ساحل تشنه می ماند

 موج دل پژمرده ام ای عشق باید امشب هم تلاطم کرد  

فصل ایمان

وقتی که د ل هامان زجنس سنگ و سیمان است

عاشق نگشتن مثل آب خوردن آسان است

حالا که فصل بی تفاوت گشتن ما نیست

حالا که سهم چشم ها اشکی پریشان است

حتی خود ما هم به روی خود نمی خندیم

یعنی بدی از ماست یعنی فصل شیطان است

مانند پروانه به گل ها فکر میکردیم

حالا تمام فکرمان یک لقمه ی نان است

هر چند از آسمان دوریم اما باز

با خوب بودن آسمانی گشتن آسان  است

با اشک های آسمان باید وضو گیریم

باید وضو گیریم آری فصل ایمان است 

به فریادم برس

تو گفتی تا ابد همدرد با درد منی در بست

تعارف می کنی میدانم اما باز هم خوبست

از آن دنیای خاموشی که در آن غرق می گشتم

جدایم کرده ای با یک نگاه ساده و سرمست

کمی بعد از تبســم های سبزت راه افتادم

ولی بعد از کمی من ماندم و یک کوچه ی بن بست

شبیه قابی از دیوار چشمان تو افتادم

شکستم درمیان خاطراتم با دلی در دست

چه فرقی می کند دیگر پس از تو زندگی یا مرگ

ولی نه (( زندگی زیباست تا یاد شقایق هست))

دلم بعد از تو در آشوب فصلی زرد می خشکد

به فریادم برس ای عشق دارم می روم از دست

مردم

مردم تعارفات را چند دقیقه! و توهین را چند سال! در ذهن خود نگه می دارند؛ بیاید ما از آنها نباشیم.

امید

به خاطر بسپاریم: با امید ازدواج کنیم و ترس را طلاق دهیم!!

علف هرز

علف هرز  چیزی نیست جز گلی که مردم دوستش ندارند.

تفکر

شاید باور نکنی که گاهی خوردن لگدی از پشت سبب برداشتن قدمی به پیش است!

زندگی

یادت باشد: یک بار بیشتر زندگی نمی کنی، اما اگر همین یک بار را درست زندگی کنی کافیست!!!

زیبایی

احساس وظیفه سبب می شود تا کارها را به خوبی انجام دهی، اما عشق کمک می کند تا کارها را به زیبایی انجام دهی!!!

امید

هرگز نا امید نشوید، اغلب از میان یک دسته کلید این آخرین کلید است که قفل را می گشاید! تا کنون این اتفاق برای شما نیفتاده؟

صداقت

صادق بودن مثل حامله بودن است شما یا حامله هستید یا نیستید، یا صادق هستید یا نیستید، حالت میانه ای وجود ندارد.